3.yol
19-11-2009, 08:52
Ben ilk kez 9 yasinda Allah'in varligini sorgulamaya basladim ....
Dedem beyin kanamasi gecirmis ve hastanede yatiyordu. Ben ve benim yasimdaki kuzenlerim yasimiz kucuk oldugu icin hastaneye goturulmemistik. Dedemizi cok sevdigimiz icin hepimiz annemin evinde dedemiz icin dua ediyorduk .....
Dedem cok guzel bir insandi .... yanina yetim ve oksuz alip buyutmus .... Cumhuriyet yillarinda zora dusmus hiristiyanlara sahip cikmis bir kimseydi .... Cok caliskan bir insandi .... Emekliye ayrildiginda ( 60 yaslarinda) ogullarina ve evlatligina fabrikalar birakti ... En onemlisi
Ehlibeyt'ti ( o zamanki inancima gore). Yani Muhammed'in soyundan gelmeydi.....
Sulalemizin inancina gore bizler Muhammed'in kanini tasiyoruz .....
Etrafimdaki herkes inaniyordu Allah'a. Bizim sulalenin camisi de vardir ve yaninda turbesi..... Ve akrabalar orucunu namazini kilarlar .... Yani biraz Kurt Alevi inanisindan farklidirlar ..... Cem evleri yoktur ama buna benzer toplantilar yapmis olduklarini duydum .....
Cocukken bu fikir cok hosuma gitmisti .... Acaba ben de peygamber olabilirmiyim diye hayal eder dururdum ....
Taaki 9 yasimda dedemin olumune kadar ..... Evet, son duami Allah'a dedem gibi iyi bir insani bu dunyadan goturmemesi icin yapmistim. Butun kalbimle Allah'in bu duayi duyacagini ve onun hayatini bagislayacagina inaniyordum ..... Ama duymadi ...... Ve ben o zaman Allah'in varligini sorgulamaya basladim ....
Ortaokul ve lise yillarinda felsefeye merak saldim .... Ozellikle Allah'i ariyordum o kitaplarda ...
Ama okudukca koptum Allah inancindan .... Universiteye basladigimda artik emindim Allah'in var olmadigina ..... Artik aklim ve duygularim arinmisti bu bagimliliktan .... Kendimi cok hur hissettim ....
Birgun cesaretimi toplayip annem ve babama pazar sabahi kahvaltida inanmadigimi beyan ettim .... Babam benimle bir kac gun konusmadi .....
Sonra aram duzeldi babamla .... Beni boyle kabul ettiler .... Sanirim hala inandigimi varsayiyorlar ... ben de artik ustelemiyorum .....
Isin ilginc yani ne annem ne de babam kurani okumus ogrenmis insanlar ..... Bazen ben bazi ayetlerden bahsettigim zaman cok sasiriyorlar ... ama hala Allah inancindan vazgecmiyorlar ...
Universitedeki arkadaslarimin cogunlugu inanan insanlardi ..... En yakin arkadasima bir gun ben ateistim dedigimde cok sasirmisti ve beni komunist olarak suclamisti :)
O zaman komunizmle hic alakam yoktu tepki gostermistim bu lafina ..... sonra o da beni oldugum gibi kabul etti ....
Yurtta kalirken oda arkadaslarim oruc icin kalkarlardi ben de kalkardim ama sadece yemek yemek ve muhabbet icin ..... Hayatimda sadece bir gun oruc tuttum o da kadir gecesi doldurusuna geldigimde ( orta okul yillarimda) ... Onlar da benim ramazanda icki icmeme karismazlardi .....
Simdi kendimi cok hur hissediyorum ..... Ozellikle cevremdeki insanlara bir yardimim oldugu zaman bunu sevap islemek adina degil icimden geligi icin yapiyorum ....
Din derslerinde bize su ogretildi : "Eger Allah'a inanmazsaniz icinizde buyuk bir bosluk olur ve psikolojik olarak boslugu dusup bunalima girersiniz"
Soyluyecigim su ki bende ne bir psikolojik bozukluk oldu ne de bosluga dustum .....
Aslinda insanligimi kesfettim .... ve bu konuda cok mutluyum .... Bu benim kendime olan saygimi ve guvenimi percinledi .....
Saygilar,
3.yol
Dedem beyin kanamasi gecirmis ve hastanede yatiyordu. Ben ve benim yasimdaki kuzenlerim yasimiz kucuk oldugu icin hastaneye goturulmemistik. Dedemizi cok sevdigimiz icin hepimiz annemin evinde dedemiz icin dua ediyorduk .....
Dedem cok guzel bir insandi .... yanina yetim ve oksuz alip buyutmus .... Cumhuriyet yillarinda zora dusmus hiristiyanlara sahip cikmis bir kimseydi .... Cok caliskan bir insandi .... Emekliye ayrildiginda ( 60 yaslarinda) ogullarina ve evlatligina fabrikalar birakti ... En onemlisi
Ehlibeyt'ti ( o zamanki inancima gore). Yani Muhammed'in soyundan gelmeydi.....
Sulalemizin inancina gore bizler Muhammed'in kanini tasiyoruz .....
Etrafimdaki herkes inaniyordu Allah'a. Bizim sulalenin camisi de vardir ve yaninda turbesi..... Ve akrabalar orucunu namazini kilarlar .... Yani biraz Kurt Alevi inanisindan farklidirlar ..... Cem evleri yoktur ama buna benzer toplantilar yapmis olduklarini duydum .....
Cocukken bu fikir cok hosuma gitmisti .... Acaba ben de peygamber olabilirmiyim diye hayal eder dururdum ....
Taaki 9 yasimda dedemin olumune kadar ..... Evet, son duami Allah'a dedem gibi iyi bir insani bu dunyadan goturmemesi icin yapmistim. Butun kalbimle Allah'in bu duayi duyacagini ve onun hayatini bagislayacagina inaniyordum ..... Ama duymadi ...... Ve ben o zaman Allah'in varligini sorgulamaya basladim ....
Ortaokul ve lise yillarinda felsefeye merak saldim .... Ozellikle Allah'i ariyordum o kitaplarda ...
Ama okudukca koptum Allah inancindan .... Universiteye basladigimda artik emindim Allah'in var olmadigina ..... Artik aklim ve duygularim arinmisti bu bagimliliktan .... Kendimi cok hur hissettim ....
Birgun cesaretimi toplayip annem ve babama pazar sabahi kahvaltida inanmadigimi beyan ettim .... Babam benimle bir kac gun konusmadi .....
Sonra aram duzeldi babamla .... Beni boyle kabul ettiler .... Sanirim hala inandigimi varsayiyorlar ... ben de artik ustelemiyorum .....
Isin ilginc yani ne annem ne de babam kurani okumus ogrenmis insanlar ..... Bazen ben bazi ayetlerden bahsettigim zaman cok sasiriyorlar ... ama hala Allah inancindan vazgecmiyorlar ...
Universitedeki arkadaslarimin cogunlugu inanan insanlardi ..... En yakin arkadasima bir gun ben ateistim dedigimde cok sasirmisti ve beni komunist olarak suclamisti :)
O zaman komunizmle hic alakam yoktu tepki gostermistim bu lafina ..... sonra o da beni oldugum gibi kabul etti ....
Yurtta kalirken oda arkadaslarim oruc icin kalkarlardi ben de kalkardim ama sadece yemek yemek ve muhabbet icin ..... Hayatimda sadece bir gun oruc tuttum o da kadir gecesi doldurusuna geldigimde ( orta okul yillarimda) ... Onlar da benim ramazanda icki icmeme karismazlardi .....
Simdi kendimi cok hur hissediyorum ..... Ozellikle cevremdeki insanlara bir yardimim oldugu zaman bunu sevap islemek adina degil icimden geligi icin yapiyorum ....
Din derslerinde bize su ogretildi : "Eger Allah'a inanmazsaniz icinizde buyuk bir bosluk olur ve psikolojik olarak boslugu dusup bunalima girersiniz"
Soyluyecigim su ki bende ne bir psikolojik bozukluk oldu ne de bosluga dustum .....
Aslinda insanligimi kesfettim .... ve bu konuda cok mutluyum .... Bu benim kendime olan saygimi ve guvenimi percinledi .....
Saygilar,
3.yol