PDA

Orijinalini görmek için tıklayınız : 3.yolun oykusu


3.yol
19-11-2009, 08:52
Ben ilk kez 9 yasinda Allah'in varligini sorgulamaya basladim ....

Dedem beyin kanamasi gecirmis ve hastanede yatiyordu. Ben ve benim yasimdaki kuzenlerim yasimiz kucuk oldugu icin hastaneye goturulmemistik. Dedemizi cok sevdigimiz icin hepimiz annemin evinde dedemiz icin dua ediyorduk .....

Dedem cok guzel bir insandi .... yanina yetim ve oksuz alip buyutmus .... Cumhuriyet yillarinda zora dusmus hiristiyanlara sahip cikmis bir kimseydi .... Cok caliskan bir insandi .... Emekliye ayrildiginda ( 60 yaslarinda) ogullarina ve evlatligina fabrikalar birakti ... En onemlisi
Ehlibeyt'ti ( o zamanki inancima gore). Yani Muhammed'in soyundan gelmeydi.....
Sulalemizin inancina gore bizler Muhammed'in kanini tasiyoruz .....

Etrafimdaki herkes inaniyordu Allah'a. Bizim sulalenin camisi de vardir ve yaninda turbesi..... Ve akrabalar orucunu namazini kilarlar .... Yani biraz Kurt Alevi inanisindan farklidirlar ..... Cem evleri yoktur ama buna benzer toplantilar yapmis olduklarini duydum .....

Cocukken bu fikir cok hosuma gitmisti .... Acaba ben de peygamber olabilirmiyim diye hayal eder dururdum ....

Taaki 9 yasimda dedemin olumune kadar ..... Evet, son duami Allah'a dedem gibi iyi bir insani bu dunyadan goturmemesi icin yapmistim. Butun kalbimle Allah'in bu duayi duyacagini ve onun hayatini bagislayacagina inaniyordum ..... Ama duymadi ...... Ve ben o zaman Allah'in varligini sorgulamaya basladim ....

Ortaokul ve lise yillarinda felsefeye merak saldim .... Ozellikle Allah'i ariyordum o kitaplarda ...
Ama okudukca koptum Allah inancindan .... Universiteye basladigimda artik emindim Allah'in var olmadigina ..... Artik aklim ve duygularim arinmisti bu bagimliliktan .... Kendimi cok hur hissettim ....

Birgun cesaretimi toplayip annem ve babama pazar sabahi kahvaltida inanmadigimi beyan ettim .... Babam benimle bir kac gun konusmadi .....

Sonra aram duzeldi babamla .... Beni boyle kabul ettiler .... Sanirim hala inandigimi varsayiyorlar ... ben de artik ustelemiyorum .....

Isin ilginc yani ne annem ne de babam kurani okumus ogrenmis insanlar ..... Bazen ben bazi ayetlerden bahsettigim zaman cok sasiriyorlar ... ama hala Allah inancindan vazgecmiyorlar ...

Universitedeki arkadaslarimin cogunlugu inanan insanlardi ..... En yakin arkadasima bir gun ben ateistim dedigimde cok sasirmisti ve beni komunist olarak suclamisti :)
O zaman komunizmle hic alakam yoktu tepki gostermistim bu lafina ..... sonra o da beni oldugum gibi kabul etti ....

Yurtta kalirken oda arkadaslarim oruc icin kalkarlardi ben de kalkardim ama sadece yemek yemek ve muhabbet icin ..... Hayatimda sadece bir gun oruc tuttum o da kadir gecesi doldurusuna geldigimde ( orta okul yillarimda) ... Onlar da benim ramazanda icki icmeme karismazlardi .....

Simdi kendimi cok hur hissediyorum ..... Ozellikle cevremdeki insanlara bir yardimim oldugu zaman bunu sevap islemek adina degil icimden geligi icin yapiyorum ....

Din derslerinde bize su ogretildi : "Eger Allah'a inanmazsaniz icinizde buyuk bir bosluk olur ve psikolojik olarak boslugu dusup bunalima girersiniz"

Soyluyecigim su ki bende ne bir psikolojik bozukluk oldu ne de bosluga dustum .....

Aslinda insanligimi kesfettim .... ve bu konuda cok mutluyum .... Bu benim kendime olan saygimi ve guvenimi percinledi .....

Saygilar,
3.yol

mongus
24-11-2009, 01:59
Sayın 3. yol

Bende 9 yaşında babaannemi kaybetmiştim, ancak doğduğum gibi, öleceğiminde farkındaydım. İlkokulda fatih adında bir arkadaşım vardı onunla Allah hakkında muhabbet eder ne güzel bir inanç taşıdığımızın farkına varırdık.

başıma bir kaza bir musibet geldiğinde Allah2ım yardım et derdim ve hala öyle diyorum.

Bir aşk yaşamıştım yıllar önce Allah'ım ne büyüksün böyle duygular yaşatıyosun dedim içimden. Sonra kızdan darbe yedim, bu sefer yine isyan etmedim Allah'ım büyüksün dedim, bu bi sınav mutluluk yaşadım , insan halidir acıda yaşarım dedim. O na sığındım.

Allah inancını daha çok perçinledim kendime.

Sonra Fatih dedğim arkadaşım mahalle geçleriyle bir grup oluşturmuştu, esrar, içki, fuhuş, hırsızlık gibi şeyler yapıyodu , kafasına göre takılan biri olmuştu.

Bir gün ben bir bakkalda çırak olarak çalışırken o grupla bakkala geldi, bana şurdan 2-3 tane bira ver dedi kimse görmez bişey olmaz diyip aklımı çelmeye çalıştı, bende ekmek yediğim yere ihanet edemem , zaten bu günahtır ve sen buna layık değilsin dedim, inşaallah düzelirsin dedim.

1-2 sene sonra askere gitti , geldiğinde 1 sene kadar yine öyle devam etti, sonra birden ne olduysa değişti. namaz kılmaya başladı, sonra fatihe gitti, orda bir cemaata mensup oldu, bizim yanımıza geldiğinde dini sohbet ederiz, beni namaza çağırır, teşvik eder. gelmeyince üzülr sonra beraber gideriz.

Hatta 1 seferinde babası , ben ve akşam namazı kıldık, babasıyla bi münakaşa oldu , dua okumaları için, sen oku filanderken babası ne okuycam lan yandım bittim terledim diyerek dışarı çıktı, bende gülmeye başladım , namaz bitmişti zaten o extra namaz kıldı ben bekledim beklerkende babasına gülüyodum, sonra beraber gülmeye başladık.

Yani hayat içerisinde ne hikayeler var, o dine sımsıkı sarılmış arkadaşım bile camide gülebiliyordu. Bu bağlamda insanın hayatta şekilden şekile girebileceğini izah etmek istedim.

Bende elhamdülillah müslümanım,Allah'tan temennimde böyle ölmektir.

Biraz daha dünyaya , olup bitene, sınırlarımıza bakarak gerçeği bulmanız dileğiyle.

Saygılar.

3.yol
17-12-2009, 08:10
Sayin Mongus,

Dininiz umarim size yarar ve sizi dogru yolda tutar.....

Ama Sunu belirteyim, ben buyukbabam oldu diye ateist olmadim. Benim ateist olmam felsefeyi derinlemesine tarihsel gelisimi icinde okumamla oldu. Tanri zaten mantiksal olarak var olamaz .... ancak duygusal dunyanizda yasatabilirsiniz. Duygusal dunyaniz mantiklariniza agir basarsa dindar olursunuz ..... Tabiiki siz bunun farkinda degilsiniz , cunku siz duygulariniz ile mantiginizi karistiriyorsunuz .....

Saygilar,
3.yol

güneşinzaptıyakın
17-12-2009, 18:26
Değerli 3.yol;
Özgür olmak ve cesaretle yaşamak gibisi yok, eminim sende dinlerden özgür olana kadar bir çok din kitabını ve kaynak kitapları okumuş, araştırmış ve yakın bulduğun kişilerle tartışmışsındır her dinlerden özgür birey gibi. Farkında olmak gibisi yok...

Psiko
17-12-2009, 18:52
Farkında olmak gibisi yok...


Çok güzel ve harika bir tespit.
Sevgili evrensel hocamın kulakları çınlasın :)

vartor
17-12-2009, 19:00
he valla, farkin farkina varmak kimine 9 yasinda kimine 79'unda nasip olur:)
Erken yola cikanlardansin demek ki 3cu yol; bende de 11 yasinda uyanis baslamisti; nedeni belki de fazla sceptic ve sorgulayici olmam diyebiliriz; zaten cogumuzda bu ortak ozellik var kanisindayim.

tiktaalik
12-03-2010, 01:58
Sayın 3.yol;

BU HİKAYELERİ OKUYUNCA ŞUNU ANLIYORUMKİ BEN ŞANSLIYMIŞIM.NEDEN DİYE SORARSAN BEN HİÇ VARLIGINI SORGULAMADIM VE BEN HEP TANRITANIMAZDIM:D

evremmm
30-04-2010, 17:04
3.yol senın için çok üzüldüm hele kı efendimizin soyundan gelp kanını taşımana rağmn bu şekılde olmana hiç bir şy için geç deil bılıyomusun bende çok şey kaybtmm bu hayatta 1 hafta önce nişanlımı 3 yıl önce babamı bende sorguladım o kadar çok şey var kı ama benı ayakta tutan şey sadece ve sadece inancım yoksa delirebılırm özgürluk kavramına gelınce özgürluk sadece dinsızlıkmıdır sizce o olmayınca özgurum ne kadar dar bi açıdan bakıyosunuz allah yok = özgürluk bu kadar basit yanı kısacası herşeyden kaçışş... kaçmak çok koolay evet bende kaçmak istıryorm helekı bu hayattan nefert edıorum ama dayanıyorum ne için pekı neden? çoğu insan yaşamk istememsıne rağmn hala yaşıyor allah sevgisi bu o istemdiği için çünku benı o canlandırdysa o alır canımı sadece. bu hayattta amaçsız sadece özgürluk için yaşamak ne kadar boş bu hayattan sonra devamının olmıcak olması ne kadar acı bi durum deilmı sizce saçma yanı bu mukemml düzen aklı olmayan hücreler ve atomlarlamı yarattı ya gerçekten eğer kaçışsa herşey mesele buysa inanıp da kaçabılırsınız inanın ibadetler sabır biçok şey ağır geliryorsa yazık etmeyın kenıdnıze gerçi ne kadr anlatsamda boş şartlamışsınız kendınızi yınede ALLAH BÜYÜKTÜR...

errata
30-04-2010, 18:18
evremmm, temelde nefret ettiğiniz, yani şu an hiçbir şekilde dahil olmak istemediğiniz bir dünya ya sizi bağlayan allah inancı değil, dış telkinlerin ilkel dürtülerinizi teskin etmesi ve sizin bireysel cesaretsizliğinizdir. Zira bilinç altınızda, günü geldiğinde her şeyin yoluna gireceği inancınız vardır. Elbette dış telkinlerle rahatlayıp bunu allah için yaptığınızı söyleyerek insanları yanıltabilirsiniz.

Fakat birgün düşüncelerinizin ayrımı noktasında kendinizi yanıltmalarınızın yüzünüzü ekşittiğini ve aslında yarım yamalak imanınızın "gerçek düşündüklerinizi" hiçbir zaman gerçekleştirememenize sebep olduğunu hissedeceksiniz. Olan şu ki herkes herkesi kandırabilir, ama acı veren işin sonunda başkasının sizi kandırması değil insanın kendi kendini kandırmasının neticeleridir. Artık geri dönemeyeceğiniz koca bir hayatı bitirmiş ve bütünüyle kendinize yalan söylemişsinizdir. Bundan büyük acı mı olur.

saygıyla.

evremmm
30-04-2010, 20:18
allahı kalbınde hissedememk kötü bir durum olmalı sizin için üzüldumm sadece.......