Muzafer
14-08-2015, 04:49
Evet arkadaşlar bende 6 yıldan fazladır dinimi ve diğer dinleri sorgulamaya başladım. Yaklaşık bir yıldırda dinin emrettiği hiçbir fiziksel emirlerini yerine getirmedim fiziksel emirlerden kastım namaz kılmak, oruç tutmak,abdest almak vs. Zaten iyilik yapmak,kötülükten uzak durmak,merhametli olmak, adil ve dürüst olmak sanki dinlerin emretmesiyle mümkün olacakmış gibi biz insanlarda o bileşkeler yokmuş gibi herşey dinle bütünleştirip bize zorla empoze ettirmelerinden kaynaklandığını gördüm.Aslında dine ihtiyacımız yoktu.
Ve bende bu 6 yıllık süreçde gayet dinine bağlı ve dinin dışına çıkmayan müslüman ailenin bir ferdi olarak bu bazı şeylerin ters gittiğinin farkına vardım. Artık din bana yetmiyordu. Bence kendimizi kandırıyorduk,bir şeyleri elde etmek, emirleri yerine getirmezsek ((namaz,oruç))gibi tanrının rızkımızı kesme korkusu,elimizde olan şeyler için şükür edip, olmayan şeyler için kader diyip teslim olmak gibi, işte dinle ters düşmem böyle başladı. Ailemle hemen paylaşamadığım için ilk önce arkadaş ve çevremden başladım ki hiç de iyi karşılanmadım kendilerini çok iyi ve çok bilmiş insan olarak görselerde benim için hiçde öyle değillerdi. Bunlar çoğu dindarlar gibi sadece inanmış , inanmaya programlanmış ve aksini düşünmeye dahi yanaşmaya korkuyorlardı. Dinlerinin hakkında kulaktan dolma bilgiler dışında hiç bir şey bilmedikleri de her haraketlerinden belliydi ve tek bildikleri hakaret ,alay ve toplum içinde dedikodu çıkarıp itibarsızlaştırmakdı. Bende daha fazla dayanamadım ve hem işimden ayrıldım ve bu insanlara kesin tavır koyup uzaklaştım.
Aileme gelince onlar gerçekten çok üzüldü yaklaşık 4 ay önce de onlarla paylaştım ve dini saçma bulduğumu , artık böyle şeylere inanmak içimden gelmediğini açık açık söyledim gerisi uzun hikaye , zaten kimin umurundayız ki o terk ettiğim arkadaşlarım varya şimdi başıma bişey gelse hastalık, kaza ve ölüm gibi allah cezalandırdı diyip büyük zevk duyacaklarına adım gibi eminim. Zaten dinlerin insanlara nasıl bir kibir ve kin aşıladığı tarihdeki savaşların çoğunun dinin kışkırtmasından çıktığı, insanların gözlerini nasıl kararttığı ve nice masumların kanının dökülmesine sebep olduğu malum ,tarih bunu örnekleriyle ispatlıyor.
Kendim Deistlik kavramına daha yakınım diyebilirim ve dinimi terk ettikten sonrada dünyada yalnız kaldığımı hiç sanmıyorum, eksikliğini veya bir boşluğa düştüğümüde söyleyemem. Tam tersi tamamen özgürleştiğimi ve beni insan yapan bileşkelerimden de birşey kaybettiğimi düşünmüyorum. Gerçekten içimde dine karşı en ufak bir güven ve gereksinim kalmadı. Hayatımdaki korkulardan sıyrıldım ve bütün samimiyetimle söylüyorum daha mutlu olduğumu hissediyorum. Ama tanrı inancım devam etmektedir. Tanrıyı reddetmek istemediğim için olabilir. Aslında bi süre denedim fakat olmadı gerçekte varmı? Nerde? Amacı ne? Varlığımdan haberi varmı? Bilmiyorum fakat varolduğunu ve beni izlediğini düşünmeyi kafamdan silecek gücüm olduğunu zannetmiyorum.
Bu siteyi çok sevdiğimide söylemek istiyorum ve Turan Dursun'ada üzüldüm ama tanıdığım için mutluyum , nerdeyse hergün siteye girip benimle benzer soruları kendine sorup ve sonunda diğerlerinin tadamayacağı bu özgürlüğün kapısını zorlayan ve anlaşılmayı hakeden bu güzel insanlarla bir arada olduğum için artık kendimi yalnız hissetmiyorum. Ayrıca bu insanlarla buluşacak bir yer yarattığınız için Teşekkür Ederim. Maddi durumumu bir gün düzeltebilirsem bağışta bulunacağımdan da emin olabilirsiniz. Saygılar...
Ve bende bu 6 yıllık süreçde gayet dinine bağlı ve dinin dışına çıkmayan müslüman ailenin bir ferdi olarak bu bazı şeylerin ters gittiğinin farkına vardım. Artık din bana yetmiyordu. Bence kendimizi kandırıyorduk,bir şeyleri elde etmek, emirleri yerine getirmezsek ((namaz,oruç))gibi tanrının rızkımızı kesme korkusu,elimizde olan şeyler için şükür edip, olmayan şeyler için kader diyip teslim olmak gibi, işte dinle ters düşmem böyle başladı. Ailemle hemen paylaşamadığım için ilk önce arkadaş ve çevremden başladım ki hiç de iyi karşılanmadım kendilerini çok iyi ve çok bilmiş insan olarak görselerde benim için hiçde öyle değillerdi. Bunlar çoğu dindarlar gibi sadece inanmış , inanmaya programlanmış ve aksini düşünmeye dahi yanaşmaya korkuyorlardı. Dinlerinin hakkında kulaktan dolma bilgiler dışında hiç bir şey bilmedikleri de her haraketlerinden belliydi ve tek bildikleri hakaret ,alay ve toplum içinde dedikodu çıkarıp itibarsızlaştırmakdı. Bende daha fazla dayanamadım ve hem işimden ayrıldım ve bu insanlara kesin tavır koyup uzaklaştım.
Aileme gelince onlar gerçekten çok üzüldü yaklaşık 4 ay önce de onlarla paylaştım ve dini saçma bulduğumu , artık böyle şeylere inanmak içimden gelmediğini açık açık söyledim gerisi uzun hikaye , zaten kimin umurundayız ki o terk ettiğim arkadaşlarım varya şimdi başıma bişey gelse hastalık, kaza ve ölüm gibi allah cezalandırdı diyip büyük zevk duyacaklarına adım gibi eminim. Zaten dinlerin insanlara nasıl bir kibir ve kin aşıladığı tarihdeki savaşların çoğunun dinin kışkırtmasından çıktığı, insanların gözlerini nasıl kararttığı ve nice masumların kanının dökülmesine sebep olduğu malum ,tarih bunu örnekleriyle ispatlıyor.
Kendim Deistlik kavramına daha yakınım diyebilirim ve dinimi terk ettikten sonrada dünyada yalnız kaldığımı hiç sanmıyorum, eksikliğini veya bir boşluğa düştüğümüde söyleyemem. Tam tersi tamamen özgürleştiğimi ve beni insan yapan bileşkelerimden de birşey kaybettiğimi düşünmüyorum. Gerçekten içimde dine karşı en ufak bir güven ve gereksinim kalmadı. Hayatımdaki korkulardan sıyrıldım ve bütün samimiyetimle söylüyorum daha mutlu olduğumu hissediyorum. Ama tanrı inancım devam etmektedir. Tanrıyı reddetmek istemediğim için olabilir. Aslında bi süre denedim fakat olmadı gerçekte varmı? Nerde? Amacı ne? Varlığımdan haberi varmı? Bilmiyorum fakat varolduğunu ve beni izlediğini düşünmeyi kafamdan silecek gücüm olduğunu zannetmiyorum.
Bu siteyi çok sevdiğimide söylemek istiyorum ve Turan Dursun'ada üzüldüm ama tanıdığım için mutluyum , nerdeyse hergün siteye girip benimle benzer soruları kendine sorup ve sonunda diğerlerinin tadamayacağı bu özgürlüğün kapısını zorlayan ve anlaşılmayı hakeden bu güzel insanlarla bir arada olduğum için artık kendimi yalnız hissetmiyorum. Ayrıca bu insanlarla buluşacak bir yer yarattığınız için Teşekkür Ederim. Maddi durumumu bir gün düzeltebilirsem bağışta bulunacağımdan da emin olabilirsiniz. Saygılar...