[evrensel-insan]

Saygideger milomanara;

Bilimin ve bilimselligin temel ve icerigini veren epistemolojik sinir ve gerceklik, benim icin yeterli. Zaten, evrensel-insan dusuncesi olarak; dogal dusuncenin tum sorunsal soyutlarina her yonuyle savas acmis durumdayim. Bu sadece kavramsal degil, nesnel icin de gecerli. Mesela, yasam varken; dogum ve olumu one surmek benim icin soyuttur. Soyutlarin; kaotik/ayrimci/evrensel olmayan/ozel/algiya gore,bilgiye gore ve bilince gore goreceli/ ortak bir tanimi olmayan v.s. yapisi ve islerliginin hala insanoglunun pesinde kosmasi bosa bir zaman harcanimidir.

Guzel bir fikra geldi aklima. Timarhaneye, yeni bir doktor atanir. Yetkililer, dokturu gezdirmektedirler. Bir alana geldiklerinde, yeni doktorun dikkatini bir sey ceker ve orada durur. Deliler, kuyruk halinde ve sitrayla, bir noktaya geldiklerinde durur ve egilirler. Buna pek anlam veremiyen yeni doktor, sorar " Ne yapiyor, bunlar?" Efendim, orada bir delik var, ya da acmislar, sirasi gelen ordan bakiyor" Bunun uzerine, yeni doktor da, iceri girer ve siraya girer. Uzun bir ilerleyisten sonra, sirasi gelen doktor, delikten bakar. Deliler, mirildanmaya baslarlar. Sebebi, doktorun uzun zaman gecirmesi ve digerlerinin kuyrukta, onlara gore gereksiz zaman harcamasidir. Neyse, doktor dogrulur ve yuksek sesle" Arkadaslar, ben bu delikten bakinca birsey goremedim" deyince, tum delilerden bir kahkaha tufani kopar ve iclerinden biri " Ne olacakti yani, biz aylardir bakiyoruz, bir sey goremiyoruz da, sen bir kere bakmayla mi, gorecegini sandin?"

Neyse, kim akilli kim deli, bu nerden belli? ve "tum insanlik bugune kadar dogru olma savasi veriyor, sen bir kere de mi dogruyu bulacaksin"deyip, ve daha insanoglu cok supurge canavari yaratir, inanir ve onun icin de savasir deyip, yazimi bitireyim. Buradaki "sen" senin sahsin degil, sadece bir ifade seklidir, unutma.

Saygilarimla;
evrensel-insan


Saygilarimla;
evrensel-insan