Askerlik geldi çattı!

[Deep]

Ağustos ayinda,20 yasina basmis olacagim ama hala yasayacak kadar büyüdüğümü düşünmuyorum.İlkokulda içime kaoanik biriydim ama en azindan tahtaya cikacak,kizlarla bir arada bulunabilecek kadar iyi bir durumdaydim ama o zamanlar o toplulugun onune cikip stiklal Marsi okumak düşüncesi olum gibi gelirdi bana,lisenin ilk sinifinda insanlarin arasinda rahatça konuşacak kadar rahattim ve sakindim,tabi sonra iyice psikolojimi yitirmeye basladim,siska biri olarak utaniyordum siskaligimdan artik,insanlarin arasinda bulunma düşüncesi travma gecirtuyordu bana,insanlarin arasinda bulunduğum yasadigim stres,artik basimi ve kalbimi yoruyordu.Otobüse binmek,caddenin kenarinda duran cop kutusuna otobüs geçerken cop atmak bile eziyetti,hatta lise 3 e gectigimde doğru düzgün tek basima otobüse binmemistim,doğru düzgün bir yeri de bilemezdim,iki uç senem ev ve okul arasi 10 dakika olduğundan ev ve okul arasinda dolanmakla geçti,saatlerimi sürekli PC basinda geciriyordum,dünyam o internet dünya si olmuştu,disaridaki hayata ayak uyduramamayi anlarsiniz.Bir bakkala gittiğinizde,akip giden hayatin disindasinizdir,öyle hissedersiniz.Ailem de bu durumdan bayagi şikayetçiydi,tabi daha ham ergenlik yillari su ankinden daha sert esiyordu ve evde kavga eksik olmuyordu,su an düşününce o ortamda nasil kafa yi yemedigimi düşünüyorum.O zamani düşününce odanin sicakligindan terlemis vaziyette,iki büklüm PC karsisinda oturan ve ölü birini görüyorum,başka biri değil.
Üniversiteye gectigimde çeşitli korkularla yuzlestim,yani hayat artik eskisi gibi olmayacakti,kesinlikle.Filmlerden,dizilerden gördüğüm kadariyla amfilerde oturan,beton gibi soğuk hocalarin resmiyet ve ciddiyet estirdigi bir ortam aklima gelmiyordu.Lise ortami gitmiş,artik hayatin icindesin.Lise yillarinda otobüse binmemis,evde beslenen ben artik kalabaliklarin içinde olacaktim,tabi birkaç arkadaş edinince ve ortama alisinca korkularimi yenmem mümkün oldu.Artik rahat bi şekilde otobüse binme,kalabalik içinde bulunma vs eylemleri yapabiliyorum ama tek basina oldugumda bu sosyalfobi krizi az da olsa kendini hissediyor.
Sosyalfobiden hala muzdarib bir vaziyetteyim.Omruumu,zihnimi yemis bir has talik gibi.Neye alissam sadece ona alisiyorym,uyum sagliyorum ama başka şeylere karsi hala korkum var sosyal fobi boyle bir illettir iste..
Askerlik mevzusu da birkaç gündür aile içinde acilmis durumda ve mutlu değilim,20 yasindayim ama cocuklugumu özlüyorum,hayati bu hastalikla devam ettirmenin guclugunun farkindayim ve bu yüzden korkuyorum,askerlik tecil işlemini bile yapmaya gücüm yok ki,öğrenci belgesini alsam(ne büyük basari!)bir askerlik şubesi binasina girip işlem yapmak(tek basina)korkunç geliyor.Dedim ya,uyum saglayabilirim sadece,rahat davranamam.Evet,yarin bu isi hallederim ama bu korku geçmez benden..
Askerlik işlemi bile olum gibi gelirken,askerde ne b.k yiyecegimi kara kara kara dusunuyorum.Askerler,zihnimde resmen bir korku simgesi,komutan momutan,bu kadar ciddiyetten korkuyorum.Rezil olurum,yanlis birşey yaparim küçük düşerim düşüncesi var.
Yazdikca rahatladim gibi,bazen rahatlamak için yaziyorum.Dertlerimi anlatmak en büyük zevkim,derman gibi sanki.Umarim,yardimlariniz olur,biriniz değiştirir beni.

Saygilarimla!

[world]

Aynı durumdayız ama ben tecil ettirdim .

[gur91]

Cozum bulursan bana da soyle , yolda yanimdan insanlar gecerken bile tedirgin oluyorum , ister istemez oluyor engel olamiyorum.Kutuphanede felan acayip daralirim ama yinede giderim , yakin oldugum kisilerin yaninda rahatim , onlarin disinda kim olursa olsun yanlarinda rahat olamiyorum.Insanlari asiri derecede umursayan biriyim , rezil olmaktan olum kadar korkarim , olmekten korkmadigimi felan sanirdim bir iki risk alinca epey korktugumu farkettim , artik dusuncelerimde de samimi olmadigimi dusunuyorum , uzun lafin kisasi kendimden hic memnun degilim olene kadar boyle devam edecekmis gibi geliyor , butun davranislarimi diger insanlara gore sekillendiriyorum , bazen diyorumki bu boyle nereye kadar gidecek bu sekilde yasamanin ne anlami var , gercekten yoruyor insani ama intiharda edemeyecegimi farkettim , o cesaret yok bende , sefil durumdayim ama yenecegim istedigim hayati yasamadan gitmeyecegim buradan , ya yapacagim ya da bir sekilde hayatima son verecegim , bu durum epey canimi sikmaya basladi.

[gur91]

Ha bu arada universitede oldugun icin sen ugrasmadan askerligin tecil olur , birde tavsiye olarak spor oneririm universitenin ogrenci kuluplerini kullan , spor iyi gelecektir , spor yapmak serotonin salgilattiriyor yani mutluluk hormonu

[Aleph]

Forumun genç üyeleri.. Sizlerle gurur duyuyoruz.. En büyük asker bizim asker..

[Natan]

Ben asiri rahat biriyim. Konusmakta, tanismakta pek zorrluk yasamam dostlar. Ustelik benim sirketimde farkli illerdeki insanlar bile bazilari beni duymustur. Tanismasak da (gerci duyduklari sey, asiri capkin biri seklinde olsa da bu biraz kizlarin abartmasi..

Fakat askerlik konusunda sizinle ayniyim. Son asamadayim. Nisanlim Amerikali. Tecil ettire ettire bi hal oldum zaten. Bu sefer sinira dayandik.artik yas kurtarmiyor.

Ben askere gitmeden Amerika'ya giderim diye dusunuyoruz. En azindan ocak ayina kadar.

Velevki isler gecikti, askere gitme durumu oldu. Ne yaparim diye dusunuyorum. Himm...gitmem galiba. O zamana kadar hal caresini bulurum gibime geliyor. Ben korktugum cekindigim icin degil, ideolojik olarak tamamen ters oldugum icin gitmek istemiyorum aslinda.

Ilkogretim cok berbat gecti. Parasizliktan ilk okul 2 yi tekrar okumak zorunda kalmistim. Dusunsene benim ilkokul dahil neredeyse tum zorunlu temel egitimim yuksek derece ile gecti. Okulda cok basariliydim. Sadece imkansizliklar vardi. Iste boyle bir talihsizlik yasadim. O sebeple ilkogretimi pek sevmiyorum. Fakat lise zamanimi istedigim gibi yasayamadim.

Liseyi cok ozluyorum.

Tenefuste ruzgarli havada kizlarin eteklerinin ucusmasini beklemek,
Kantindeki ketcapli patates ekmek
Kahrolasi alisildik karsiliksiz asklarim
hocalara din uzerinden ahkam kesmek (o zaman incile inanirdim)
Bir donem yirtilan ayakkabiyla okula gitmek, (yirtik olan yer belli olmasin diye yere surerek yururdum)

Ahh ulan..

Askerlige de uyum saglayamam ben.
Yapi geregi emir almayi hazmedemiyorum.
Hergun alkol sigara tuketen ben (duzenli olarak), zaten hapishane hayati gibi yasayamam.
Birak onu asker elbisesini giymek istemiyorum.

Ben Kurt devleti diyorum.
Siz askerlik diyosunuz.

olacak is mi


En iyisimi bi yila kacip gitmek.
Yoksa olmayacak boyle.

Selam ve sevgiler

[Şüpheci Dinsiz]

Gecekondu mahallesinde büyüdüm.

O zamanlar (en azından bizim mahallede), değil bir kızla el ele tutuşmak, yüzüne bakmak bile mümkün değildi. Erkek olarak belki dayak yer kurtulurdun, ama kızın adı çıkardı. Bizim oralarda adın çıkacağına canın çıksa daha iyiydi. Mahallenin erkekleri olarak biz, kızların başı derde girmesin diye yüzlerine bakmaz, konuşmazdık. İlk ve orta okulda karma okuduk, sınıfta kızlarla konuşurduk, dışarı çıkınca konuşmazdık. Bizim oraların raconu böyleydi. Haliyle a-sosyaldik.

Okuduğum lise teknik liseydi, sınıfta kız yoktu, işin doğrusu tüm okulda bir kaç kız vardı, okula komşu bir kız lisesi vardı. Kızlarla uzaktan gözüşürdük, selamlaşırdık, okuldan çıkınca tık yok. Bizi görseniz, kızları dışarıda görünce çil yavrusu gibi dağılıyoruz. Böyle bir korku yok.

Ulan, insanın aklına hiç mi konuşacak bir şey gelmez? Gelmiyor işte. Kızlar uzaylı gibi bize. Muhtemelen biz de onlara uzaylı gibiyiz. Ne biz bunun farkındayız, ne onlar. Herkes kusuru kendinde görüyordu. Özetle hepimiz a-sosyaldik.

Üniversitede 60 kişilik sınıfta numune 6 kız vardı. Ne var ki beşinin bize faydası yoktu, pek bir havalılardı, giysileri pek bir yaldızlıydı, takıları pek bir şıngırtılıydı. Bizim gibiler korkar bunlardan, uzak durduk. Diğer kızcağız da bizdendi, onu kız olarak görmedik. Erkek olarak ne rezalet çıkardıysak o da her zaman yanımızdaydı. Onu çok sevdik.

Kadın var, kadınlığını öne çıkarır, kadın var insanlığını öne çıkarır. Kadının da insan olduğunu onda gördüm.

--/--

Hepimiz a-sosyaldik ve aynı zamanda eziktik. Ezikliğin sebebi yoksul olmamızdı bize göre. Ne bileyim, giydiğin giysi Mahmutpaşa'dan olunca üzerinde diğerlerininki gibi durmuyordu, ayakkabı Sümerbank'tan olunca boya bile tutmuyordu. Okuduğun kitaplar abilerden-ablalardan kalınca günün kültüründen uzak oluyordu. Param yetmez diye bir kahveye girip çay içmeye korkuyordun, pastaneler sana korku evi gibiydi.

Hele bir "rezil olurum" korkusu vardı ki, gece yatarken "keşke böyle söylemeseydim, şöyle söyleseydim" diye günün filmini başa sarıp tekrar tekrar yaşardın. Hoş, ne yapsan bir b.ka benzemezdi.

--/--

Okul bitti, iş başladı. Mesleki bilgim iyiydi. Çalışma hayatım rahat ve başarılarla dolu geçti. İşe ara verip askere gittim. Askerlik, bana göre çöpe atılmış bir zaman olmadı. Bir çok Anadolu evladına okuma yazma öğrettim, askerliklerini daha rahat geçirmelerini sağladım, daha az dayak yemelerini sağladım, ordunun işine yarayabilecek programlar yazdım, bir kaç elektronik ıvırı zıvırı tamir ettim, askerin istihkakını kurda (ne kurdu, kurt sürüsü) kuşa karşı korudum.

--/--

Forumda "evren bir ayna" geyiği var ya, evren değil, insanın aynası dostudur. Her insan hata yapar. Ben de yaparım, siz de yaparsınız. Dostun eleştirisi yapıcı olur, her şeyden önce sizi kaybetmek veya yaralamak için eleştirmez. Bu yüzden dostunuzun eleştirilerine kulak verin. Dostun dili kolay çözülmez, arada içki masası iyidir. Bir de bakmışsınız o sus-pus dost gitmiş, bülbül gibi şakıyan yer yer ağzınıza s.çan biri gelmiş. Kulak verin. Biriktirmişsiniz ki birikmiş, birikmiş ki taşmış, taşmış ki söylüyor. Alkol katalizör olmuş.

İnsanız, insansınız. İnsan hata yapar.
İnsan her şeyle başa çıkamaz. İnsan sosyal bir varlık. Bu gün sen düşersin o kaldırır, yarın o düşer sen kaldırırsın. O düşer diye hazırlıklı ol, düştüğünde kaldıracak güce sahip ol. Sen düştüğünde yardım istemekten çekinme.

Tanımasam da, her düşeni kaldırmak için çaba gösteririm. İnsan bunu diğerlerine borçlu. İnsan böyle güzel, böyle değerli.

Sevgiler

[world]

Bu forumdaki en asosyal benim sanırım.Hiç istemiyorum böyle olmayı ama o kadar çekiniyorum ki birileriyle konuşmaktan psikolojik yardım da alamıyorum. Hatta şu an bunu rahatsızlık olarak görmemeye başladım çünkü insanlarla 2-3 kez konuşmaya çalıştım ezdiler, sevdim ezdiler hatta deli sapık sandılar, arkadaş oldum unuttular sonra yeniden kabuğuma çekildim.

Böyle öleceğiim belki ama en azından internet ortamında insanlara bir faydam olsun istiyorum.Boş boş yaşamış olmayayım.

[Sundance]

Hepimiz aynı şeyleri yaşadık sizin yaşlarınızda. Askerliğinizi yapın, meslek sahibi olun, eliniz ekmek tutmaya, cebiniz para görmeye başlasın sosyallik gelir arkasından.

[Aleph]

Kesinlikle Sundance'a katılıyorum. Hayat 30'undan sonra başlar arkadaşlar. Öğrencilik en naif dönemdir. Bu dönemde karamsarlığa kapılıp hayattan soğumayın kesinlikle...