Hristiyanların pazar Günü: Güneş Tapınması

[Natan]

İngilizceden türkçeye çevrilip, ya yeni bir başlıkta yada Hristiyan İnancı'nın Temelleri adlı başlıkta yayınlanacak dökümanlar

I. KISIM - GÜNEŞ GÜNÜ

The Day of the Sun

We have reached a critical, defining moment in our story. By isolating the weekly holy day from its biblical roots, church leaders cut off the Sabbath from its source of spiritual meaning. It would become a hollow formality, a political hot potato, a test of authority, and a pawn in a centuries-long power struggle.

Sunday was an attractive replacement for Sabbath because Sunday was beginning to draw to itself a certain amount of aura because of new developments in the pagan religion that made Sunday the day of worshipping the sun and thinking of the sun.

I suppose it was inevitable that elements of pagan worship would find their way into Christianity. Christians were, after all, a small minority in a distinctly pagan world - a world that worshipped mythical gods, dead emperors, and the “invincible sun.”

Historians commonly date the beginning of the Roman Empire as 31 BC. That’s when Octavian defeated the forces of Antony and Cleopatra and came back to Rome to rule as the first Caesar, Caesar Augustus. And it was at that time that he shipped back to Rome two great obelisks.

One of those he set up in the circus maximus. You know, it was not only that it was dedicated to the sun god, but was also a very visible sign that Rome had conquered Egypt. That the dedication on it said “Ceasar Augustus dedicates this as a gift to the sun,” - but it also says “because Egypt has been conquered.” So the people who came to the circus maximus to see the games could see not only this dedication to the sun, but also the realization that the Roman sun god had prevailed over the Egyptian sun god.
Reports from the mid first century provide additional evidence of the popularity of sun worship. The notorious Emperor Nero commissioned a sculptor to create a statue nearly 115 feet tall – topped with the likeness of his own head in the style of the sun god.

When Vespasian built his great amphitheater—which we call today the colosseum—he took that enormous colossus—colossus is the ancient word for statue—that enormous colossus of Nero—changed the features on the face and dedicated it to the sun god.

Emperor Elagabalus was so devoted to his eastern sun god that he took the deity’s name. He brought his god, in form of a black meteorite, all the way from Syria to Rome and adopted an eastern lifestyle.

And so his eastern dress, and his eastern orgies, and his eastern behavior, brought Elagabalus to grief after four years. And even though his god was sent back – the black stone was shipped back to Syria – that sun worship continued.

The ancient historian, Plutarch, reports how the Roman General, Pompey, went to the eastern Mediterranean to deal with the problem of pirates attacking commercial shipping. This is about 50 BC. Well, he conquered the pirates, captured them, brought them back to Rome. Turns out the pirates were worshippers of Mithras, the sun god, and from those pirates, the worship of Mithras became very popular in Rome, especially among the military.

I think that Roman military men would find Mithras a particularly attractive divinity. He was a warrior himself, fighting for the forces of good. It was a hierarchical religion, and one could progress from grade to grade—there were seven grades of Mithraism—much like in an army. And thirdly, it was a religion of brotherhood and fellowship. They would meet together not only to worship their god but to eat a meal in common.

We hear about Roman soldiers having come back from the east, who pray at dawn, facing the east, facing the sun. And this is when we begin to get in Rome the mention of deus sol invictus, that is to say the unconquerable sun god. Unconquerable because the night tries to conquer the sun in each 24 hour period, but at dawn the sun has survived—the sun has vanquished the night.

The importance of sun-worshipping cults in the Roman Empire is shown during the reign of Aurelian, who was emperor from 270-275 AD. He established a state religion that included the worship of both the emperor and Sol Invictus, the invincible son. He tried to unify all religions under the sun god. Diocletian, who came to power in 284, was also devoted to the sun god. He maintained Aurelian’s principle of a state religion and even declared himself to be a god. Eventually, he ordered the persecution of Christians.

[Natan]

II. KISIM

Sunday Law - Pazar Günü Yasası


To some Christian leaders it made sense to take advantage of the popularity of Sunday. Especially Sunday observance would make Christianity more attractive to the pagans who already worshipped the sun on that day. For example, the Roman Emperor Constantine was, like Aurelian and Diocletian before him, a worshiper of the sun. He was the first Emperor to profess belief in Christianity.


It was during a crusade against his rivals that he was supposedly converted to Christianity. Sympathetic biographers claim that before a climactic battle near Rome Constantine saw a vision of a flaming cross in the sky. He credited this vision with his subsequent victory, and declared himself to be a Christian.

Historians debate whether or not Constantine's conversion was genuine, since he maintained his pagan superstitions throughout much of his reign. He consented to baptism only as he lay on his deathbed. Still, his reign did mark a dramatic turning point in the history of Christianity. In 313, with the agreement of his co-emperor Licinius, he effectively legalized the Christian religion.

"The reign of Constantine the Great forms one of the epochs in the history of the world. It is the era of the dissolution of the Roman empire; the commencement, or rather consolidation, of a kind of Eastern despotism, with a new capital…a new constitution…and, finally, a new religion." – Henry Milman in History of Christianity.

Was Constantine converted to Christianity or was it the other way around? Who knows? But what's important to us today is that what emerged was a different kind of church, a different kind of state. In fact, the two were so blended together it was hard to see where one ended and the other began.


It seems that Constantine's personal religion was a mixture of Mithraic sun worship and Christianity. According to his Christian biographer, Eusebius, he taught all his armies to zealously honor the Lord's day—Sunday—referring to it as "the day of light and of the sun" –distinctly pagan terminology. Take a look at this passage from his famous Sunday law of AD 321.

"On the venerable Day of the Sun let the magistrates and people residing in cities rest, and let all workshops be closed. In the country, however, persons engaged in agriculture may freely and lawfully continue their pursuits."

The first law requiring people to celebrate on Sunday and rest on Sunday was a law promulgated by the emperor Constantine in the year 321. And he does it without any reference to Christian theology or Christian ideas.

He says to abstain from labor on the venerable day of the sun, which is an allusion to the fact that the sun was becoming more and more the object of worship. So, the first Sunday law requiring people to keep Sunday had no Christian flavor at all.

Although Constantine promoted Christianity and built many many Christian churches, he closed very few pagan temples, and we have a Roman calendar from the year 354 – that's about 17 years after the death of Constantine—which has four separate festivals each year to the sun god. It shows that the sun god survived not only Constantine but into the reigns of his immediate successors.

Jim WOOD'un seminer ve sunumlarından İngilizce metinler.

[Natan]

Buraya astık da kim çevirecek şimdi

Neyse yarın ola hayrola.

Saygılarımla
Rumpelstiltskin

[Natan]

I. KISIM - GÜNEŞ GÜNÜ



Öykümüzde kritik, belirleyici bir noktaya geldik. Kilise önderleri haftalık kutsal günü kitabî temellerinden ayırarak, Sebt’i ruhsal anlam kaynağından ayırmış oldular. İçi boş bir formaliteye, politik bir polemik konusuna, yetki testine ve yüzyıllar süren güç mücadelesinde bir piyona dönüştürülecekti.

Pazar günü Sebt’in yerine düşünülen cazip bir vekildi, zira Pazar, pagan dinindeki bu günü güneşe tapınma ve güneşi düşünme zamanı haline getiren yeni gelişmeler sayesinde yeni bir hava kazanmıştı.

Sanırım, putperest ibadetinin unsurlarının Hristiyanlığa girmesi kaçınılmazdı. Ne de olsa Hristiyanlar, açıkça putperest olan bir dünyanın - efsanevi tanrılara, ölü imparatorlara ve “yenilmez güneş”e tapınan bir dünyanın içinde, küçük bir azınlıktılar.

Tarihçiler Roma İmparatorluğunun başlangıcı olarak çoğunlukla M.Ö. 31 tarihini verirler. Bu tarihte Oktavian, Antonyus ve Kleopatra’nın güçlerini bozguna uğratarak Roma’ya döndü ve ilk Sezar, Sezar Augustus olarak hüküm sürmeye başladı. Yine bu zamanda, Roma’ya iki büyük dikilitaş naklettirdi.

Bunlardan birini Circus Maximus’a (“en büyük eğlence yeri”) diktirdi. Hem güneş tanrısına adanmıştı, hem de Roma’nın Mısır’ı fethettiğini gösteren son derece belirgin bir işaretti. Üzerindeki ithaf yazısında “Sezar Augustus bunu güneşe bir armağan olarak ithaf eder” denilmekte, fakat ayrıca “Mısır’ın fethedilmesinden dolayı” diye de eklenmektedir.

Böylece, oyunları izlemek için Circus Maximus’a gelen insanlar, hem güneşe yapılan bu ithafı görebilir, hem de Roma’nın güneş tanrısının Mısır’ın güneş tanrısına üstün geldiğini idrak ederlerdi.

Birinci yüzyılın ortalarında yazılan belgeler, güneş tanrısına ibadetin popülerlik derecesi hakkında ek kanıt sağlamaktadır. Kötü şöhretli İmparator Neron, yaklaşık 35 m uzunluğunda , tepesi güneş tanrısı biçimindeki kendi başının heykeliyle süslü bir heykel yapması için bir heykeltıraş görevlendirmişti.

Vespasian —bugün Kolozyum dediğimiz—büyük amfiteatrını yaptırdığında, bu devasa kolossus’u (kolossus, “heykel” anlamına gelen eski bir sözcüktür) —Neron’un devasa kolossus’unu— alarak, yüzündeki özellikleri değiştirdi ve onu güneş tanrısına ithaf etti.

İmparator Elagabalus kendi doğu güneş tanrısına o kadar bağlıydı ki, bu ilahın adını aldı. Siyah bir göktaşı biçimindeki tanrısını Suriye’den Roma’ya kadar getirerek, doğulu bir yaşam biçimi benimsedi.

Böylece, doğulu giysisi, doğulu zevk alemleri ve doğulu davranışları, Elagabalus’a dört yıl sonra felaket getirdi. Tanrısı geri gönderilmesine rağmen – siyah taş Suriye’ye geri gönderilmişti – bu güneş ibadeti devam etti.

Kadim tarihçi Plutarkos, Romalı General Pompey’in ticari gemilere saldıran korsanlar sorununa çözüm bulmak üzere doğu Akdeniz’e gidişini anlatır. Bu, M.Ö. 50 yıllarındaydı. Korsanları yendi, onları esir aldı ve Roma’ya getirdi. Korsanların güneş tanrısı Mitra’ya tapındıkları ortaya çıktı, bu korsanlar sayesinde Mitra’ya tapınma Roma’da, özellikle de askerler arasında çok rağbet gördü.

Sanırım Roma askerleri Mitra’yı çok cazip bir ilah olarak gördü. Mitra’nın kendisi de bir savaşçıydı, iyiliğin kuvvetleri için çarpışıyordu. Hiyerarşik bir dindi ve terfi edilebiliyordu—Mitraizmin yedi aşaması vardı—tıpkı orduda olduğu gibi. Üçüncü olarak da, kardeşlik ve birliktelik diniydi. Bir araya geldiklerinde yalnızca tanrılarına ibadet etmekle kalmıyor, birlikte yemek de yiyorlardı.

Doğudan geri dönmüş Roma askerlerinin şafakta yüzlerini doğuya, güneşe doğru dönerek dua ettiklerini öğreniyoruz. İşte bu zamanda, Roma’da deus sol invictus’tan, yani ‘yenilmez güneş tanrısı’ndan söz edilmeye başlanıyor. Yenilmez, çünkü gece her 24 saatlik süre içinde güneşi yenmeye çalışıyor, fakat şafakta güneş yaşamını sürdürüyor—güneş geceyi mağlup etmiştir.

Roma İmparatorluğu’nda güneşe tapan kültlerin önemi, M.S. 270-275 yılları arasında hüküm süren Aurelian döneminde öne çıkmıştır. Aurelian, hem imparatora, hem de yenilmez güneş Sol Invictus’a tapınmayı içeren bir devlet dini kurdu. Tüm dinleri güneş tanrısı çatısı altında birleştirmeye çalıştı. 284 yılında tahta geçen Diocletian da güneş tanrısına bağlıydı. Aurelian’ın devlet dini ilkesini sürdürdü, hatta kendisini tanrı olarak ilan etti. Sonunda, Hristiyanlara baskı yapılmasını emretmiştir.


I. BÖLÜM SONU

[Natan]

Bazı Hristiyan önderler için Pazar gününün popülerliğinden yararlanmak mantıklı geldi. Bilhassa Pazar gününü tutulması Hristiyanlığı, zaten o gün ibadet eden paganlara daha cazip hale getirecekti. Örneğin, Roma İmparatoru Konstantin, kendisinden önceki Aurelian ve Diocletian gibi güneşe tapıyordu. Hristiyanlığa inandığını ilan eden ilk İmparatordu.

Rakiplerine karşı yürüttüğü bir mücadele sırasında, sözümona Hristiyanlığa geçmişti. Sempatizan biyografi yazarları, Konstantin’in Roma yakınlarındaki son derece önemli bir savaştan önce gökyüzünde alevli bir haç görümü gördüğünü iddia ederler. Bu görümü gerçekleşecek olan zaferine yormuş ve Hristiyan olduğunu ilan etmişti.

Tarihçiler, Konstantin’in ihtidasının samimi olup olmadığını tartışmaktadır, zira hükümdarlığının büyük bölümünde paganlığa bağlı inançlarını sürdürmüştür. Vaftizine ancak ölüm döşeğindeyken razı olmuştu. Yine de, hükümranlığı dönemi Hristiyanlık tarihinde etkileyici bir dönüm noktası olmuştur. 313 yılında, eş imparatoru Lisinus’un onayıyla, Hristiyanlık dinini resmen yasal hale getirdi.

“Büyük Konstantin’in hükümranlığı, dünya tarihinin en önemli dönemlerinden birini oluşturur. Roma imparatorluğunun dağılması; bir tür Doğu despotizminin başlangıcı, daha doğrusu güçlenmesi dönemidir; yeni bir başkent…yeni bir anayasa…son olarak da, yeni bir din ile birlikte.” – Henry Milman, History of Christianity (Hristiyanlık Tarihi).

Konstantin Hristiyanlığa mı dönmüştü, yoksa dönüş tam aksi yönde mi gerçekleşmişti? Kim bilir? Ancak bugün bizim için önemli olan, ortaya çıkan şeyin farklı bir tür kilise, farklı bir tür devlet olduğudur. Aslında, ikisi o kadar iç içe geçmişti ki, birinin bitip diğerinin başladığı yeri görmek son derce zordu.

Konstantin’in kişisel dininin Mitraik güneşe tapınma kültü ile Hristiyanlığın bir karışımı olduğu anlaşılıyor. Biyografisinin Hristiyan yazarı Eusebius’a göre, tüm ordularına Rabb’in gününü —Pazar’ı— şevkle yüceltme emrini vermişti, ve bu güne,Belirgin bir pagan terminolojisi ile, “ışığın ve güneşin günü" adını vermişti. M.S. 321 yılında yürürlüğe koyduğu ünlü Pazar kanunundan alınan şu bölüme bakın.

“Kutsal Güneş Gününde yargıçlar ve kentlerde oturan insanlar dinlensin, ve tüm işyerleri kapatılsın. Ancak kırda, tarımla uğraşan kişiler meşgalelerini serbestçe ve yasal bir şekilde sürdürebilirler.”

İnsanların Pazar gününü kutlamalarını ve Pazar günü dinlenmelerini emreden ilk kanun, 321 yılında imparator Konstantin tarafından yürürlüğe konulan kanundur. Bunu da, Hristiyan ilahiyatına veya Hristiyan düşüncelerine herhangi bir atıfta bulunmadan yapar. Güneşin kutsal gününde çalışmaktan kaçınmayı emrediyor, ki bu güneşin gitgide daha fazla bir şekilde kendisine ibadet edilen bir nesneye dönüştüğüne göndermedir.

Yani, insanların Pazar gününü tutmalarını gerektiren ilk Pazar kanununda hiç de Hristiyanlık etkisi yoktu.

Konstantin, Hristiyanlığın gelişmesine yardımcı olmasına ve bir çok Hristiyan kilisesi inşa ettirmesine rağmen, çok az pagan tapınağı kapatmıştı, ayrıca elimizdeki 354 yılına ait bir takvimde –Konstantin’in ölümünden yaklaşık 17 yıl sonrası– her yıl güneş tanrısına adanmış dört farklı bayram gösterilmektedir. Bu, güneş tanrısının Konstantin dönemini geçirmekle kalmayıp, en yakın haleflerinin hükümranlıklarında da devam ettiğini gösterir.



ıı. Bölüm Sonu

[istatistik]

İyi yol almışsın dostum.

Biz 3 kişi bi videoyu çeviremedik daha

[Natan]

istatistik´isimli üyeden Alıntı

İyi yol almışsın dostum.

Biz 3 kişi bi videoyu çeviremedik daha

Takipteyim o çalışmanızı

[Natan]

The history of the early Christian centuries reveals a definite anti-seventh-day-Sabbath, pro-Sunday movement. And church documents unmistakably identify the religious establishment at Rome as its nerve center.

The Roman drive to replace the seventh-day Sabbath with Sunday got a big boost back in 321 AD. That's the year Constantine ordered state-authorized Sunday observance. Oddly enough, in spite of his professed Christianity, there was very little Christian about his first Sunday law. In fact, it sounds a lot like a call to pagan sun worship.

"On the venerable Day of the Sun let the magistrates and people residing in cities rest, and let all workshops be closed..."
(Edict of Constantine, 321 AD)

With a sympathetic emperor on the throne, the leaders of the Roman church gained power and influence. In their councils they took bold steps to enforce Sunday observance and to urge desecration of the biblical Sabbath. Some of their actions took on a definite anti-Jewish flavor.

"Christians must not judaize by resting on the Sabbath, but must work on that day, rather honouring the Lord's Day [Sunday]; and, if they can, resting then as Christians. But if any shall be found to be judaizers, let them be anathema from Christ." (Council of Laodicea, Canon 29)

These pronouncements against "judaizers" referred to those who, like the Jews, refused to work on the Sabbath. Christians who did this were to be excommunicated – kicked out of the church. This extreme position against the Sabbath, combined with a strong pro-Sunday stance, became a pillar of Roman Catholic teaching. The Sabbath-to-Sunday change became a mark of Roman Catholic, or papal authority.

In 602 Pope Gregory identified Sabbath keepers with the antichrist. He called them "Judaizers" because of their determination to observe the seventh-day as a day for rest and worship.

"It has come to my ears that certain men of perverse spirit have sown among you some things that are wrong and opposed to the holy faith, so as to forbid any work done on the Sabbath day...." (Gregory I, 6thCentury AD)
But Christians in the Italian city of Milan dared to openly observe the Sabbath no matter what the leadership in Rome wanted.

"…the Church of Millaine... followed the Churches of the East; it seems the Saturday was held in a faire esteem.... They [the Churches of the East] came together on the Sabbath day, to worship Jesus Christ the Lord of the Sabbath." (Peter Heylyn in The History of the Sabbath)

Over the centuries, the campaign to establish Sunday as the substitute for the biblical Sabbath was probably only mildly successful. But the campaign was really intensified with a move that threatened to drive a deep wedge between the eastern and western branches of Christianity. This move involved a direct assault on the very nature and purpose of Sabbath observance.

What was this direct assault? It was a rule forbidding Christians to eat on the seventh day—in other words, a Sabbath fast. This was an anti-Jewish idea that probably originated with Marcion, a heretic who was kicked out of the church back in the second century.

Marcion wanted to discredit the Sabbath because it was an image of creation. For him, creation was an evil deed, of an evil God, the God of the Old Testament. He distinguished the God of the Old Testament from the God of the New, the God of love. But the church rejected this because creation was a good deed and the God of the Old Testament is the same as the God of the New. So, he turned a celebratory day into a day of lament, and that was his intention. This is why he introduced the Sabbath fast.

In spite of its action against him, the church salvaged his fast idea and used it to make the seventh-day Sabbath unappealing.

Now this was absolutely contrary to what had been taught in Judaism. In Judaism Sabbath was a day of feasting. In fact, to fast on the Sabbath meant to break the Sabbath. And so, this was another way of distancing Christianity from Judaism.

Turning the Sabbath into a day without food was a very effective strategy, especially since the sixth day, Friday, was also a day of fasting for many believers. In a single generation young Christians grew up with a built-in dislike for the Sabbath, the day of fasting and gloom —and with a corresponding attraction to Sunday, the day of celebration and feasting.

It was the church in Rome that championed the fasting on Sabbath and the feasting on Sunday. In fact, in the fourth century, Pope Sylvester said that it was good to do this in contempt of the Jews.

"If every Sunday is to be observed joyfully by the Christians on account of the resurrection, then every Sabbath on account of the burial is to be regarded in execration of the Jews." (Pope Sylvester, 4th century)
In other words, Christians were told to fast on the Sabbath as an expression of their contempt for the Jews – even as an acted-out curse against them. But even this particular anti-Sabbath strategy was only partly successful. Prominent church leaders opposed it. Hippolytus, a 3rd century bishop, felt it was a big mistake.

"Even today some… order fasting on the Sabbath of which Christ has not spoken, dishonoring even the Gospel of Christ."
(Hippolytus of Rome, 3rd Century AD)

There is even a report that Augustine, one of the most influential of the Roman church fathers, came to the defense of church members who ignored the Sabbath fast.

The leaders in Rome were eventually successful in imposing the Sabbath fast on their followers in the western world of Christianity. But the same could not be said for what happened in the East. Where the Orthodox influence was strongest, eastern Christianity resisted this, and their views of the Sabbath were really quite different.

Sabbath fasting does not make any sense for the orthodox, because the Sabbath is the day that marks two great events: the completion of creation and the completion of redemption. So, Sabbath is a day of double celebration and could never be associated with fasting and lament.



________________

Bu makaleler, Hristiyanlığın Pazar tapınmasına ışık tutuyor.
Neden Hristiyanlar pazar günü tapınır?

Yahudiliğin devamı olarak Cumartesi tapınma gerçekleştirilirken, SUN-DAY ( Güneş-Günü) Roma Kiilisesi Pagan mitra inanç sahasına girip, Pazar günü yapılan Güneş tapınmasını Hristiyanlaştırıyor.

[Natan]

Hristiyanlığın ilk yüzyıllarının tarihi, açık bir Sebt günü karşıtı ve Pazar günü yandaşı hareketi gösteriyor. Kilise belgeleri ise, bu dini tesisin kalbinin Roma’da olduğunu şaşmaz bir şekilde belirliyor.


Yedinci gün Sebt’ini Pazar’la değiştirmeye çalışan Roma gücü, M.S. 321 yılında büyük bir ivme kazandı. Bu yılda Konstantin, Pazar gününün tutulmasını resmi bir fermanla yürürlüğe koydu. İşin tuhaf tarafı, Konstantin’in Hristiyan olduğu iddia edilmesine rağmen, ilk Pazar yasasının Hristiyanlıkla çok az ilgisi vardı. [U]Hatta daha çok bir pagan güneş ibadetine çağrı gibiydi.

“Kutsal Güneş Gününde yargıçlar ve kentlerde oturan insanlar dinlensin, ve tüm işyerleri kapatılsın…”
(Konstantin’in Fermanı, M.S. 321)

Roma kilisesi önderleri, tahtta oturan yandaş imparator sayesinde güç ve nüfuz kazandılar. Konseylerinde, Pazar gününün tutulması ve Kutsal Kitap Sebt’ine gösterilen saygının ortadan kaldırılması için cesur adımlar attılar. Bazı eylemleri bariz bir Yahudi karşıtı hava içeriyordu.

“Hristiyanlar Sebt gününde (Cumartesi; Rumpelstiltskin) istirahat ederek yahudileşmemeli, aksine, o gün çalışarak, bunun yerine Rabb’in Günü’nü [Pazar’ı] yüceltmeli; ellerinden geliyorsa, Hristiyanlar olarak o gün dinlenmelidirler. Fakat yahudileşenler bulunursa, bunlar Mesih’ten aforoz edilsinler.”
(Laodikya Konseyi, Kilise Yönetmeliği 29)

“Yahudileşenler”e karşı verilen bu resmi bildiriler, tıpkı Yahudilerin yaptığı gibi Sebt gününde çalışmayı reddedenlerden bahsediyordu. Bunu yapan Hristiyanlar aforoz edilecekler, yani kiliseden atılacaklardı. Sebt gününe karşı bu aşırı tepki, Pazar yanlısı bir duruşla birleşerek, Roma Katolik öğretisinin temellerinden biri haline geldi. Cumartesi’den Pazar’a değişiklik, Roma Katolik kilisesinin, ya da papalık otoritesinin bir simgesi haline geldi.
602 yılında Papa Gregor, Sebt gününü tutanları Mesih karşıtı olarak niteledi. Onlara, istirahat ve ibadet günü olarak yedinci günü tutmaktaki kararlılıkları nedeniyle, “Yahudileşenler” adını verdi.

“Sapkın ruhlu bazı kişilerin, Sebt günü herhangi bir iş yapmayı yasaklamak amacıyla, aranızda yanlış ve kutsal imana aykırı öğretiler yerleştirdiğini işittim…” (1. Gregor, M.S. 6. Yüzyıl)

Ancak İtalya’nın Milan kentindeki Hristiyanlar, Roma’daki yönetim ne isterse istesin, Sebt gününü açıkça tutmaya cesaret ettiler.

“…Milan Kilisesi… Doğu Kiliselerinin geleneğini izledi; anlaşılan Sebt günü büyük saygı görüyordu… Onlar (Doğu Kiliseleri), Sebt gününün Rabb’i İsa Mesih’e ibadet etmek için Sebt gününde bir araya geliyorlardı.” (Peter Heylyn, History of the Sabbath [Sebt Gününün Tarihçesi] adlı eserde) Yüzyıllar boyunca Pazar gününü Kutsal Kitap’ın Sebt’inin yerine geçirme kampanyası anlaşılan ancak bir miktar başarılı olabilmişti. Fakat bu kampanya, Hristiyanlığın doğu ve batı dalları arasını iyice açma tehdidi yönelten bir hamleyle iyice şiddetlendi. Bu hamle, Sebt gününün tutulmasının doğasına ve asıl amacına doğrudan bir saldırı içeriyordu.

Bu doğrudan saldırı neydi? Hristiyanların yedinci gün yemek yemelerini yasaklayan bir kural—başka bir deyişle, Sebt günü orucuydu. Bu, ortaya muhtemelen ikinci yüzyılda kiliseden atılan bir sapkın olan Markion sayesinde çıkan, Yahudi karşıtı bir düşünceydi.

Markion Sebt gününü, yaratılışın bir örneği olduğu için geçersiz kılmak istemişti. Ona göre, yaratılış kötü bir eylemdi, kötü bir Tanrı, Eski Ahit’in Tanrısı tarafından gerçekleştirilmişti. Eski Ahit’in Tanrı’sını Yeni Ahit’inkinden, sevgi Tanrı’sından ayrı tutmuştu. Ancak kilise bu öğretiyi reddetti, zira yaratılış iyi bir eylemdi ve Eski Ahit’in Tanrı’sı Yeni Ahit’inkiyle aynıydı. Böylelikle, bir şenlik gününü yas gününe çevirdi, amacı da buydu. Sebt günü orucunu bu nedenle ortaya koydu.

Kilise, ona karşı tavır almasına rağmen, oruç fikrini benimsedi ve yedinci gün Sebt’ini itici hale getirmek için kullandı. Bu uygulama, Yahudilikte öğretilenlere taban tabana zıttı. Yahudilikte, Sebt günü bir bayram günüydü. Hatta aslında, Sebt günü oruç tutmak demek Sebt’i bozmak demekti. Yeni bu, Hristiyanlığı Yahudilikten uzaklaştırmanın başka bir yoluydu.

Sebt gününü yiyeceksiz bir güne dönüştürme fikri, özellikle altıncı gün olan Cuma’nın da pek çok imanlı için bir oruç günü olmasından dolayı, çok etkili bir stratejiydi. Tek bir nesilde, genç Hristiyanlar içlerinde oruç ve kasvet günü olan Sebt gününe yönelik yerleşik bir nefretle—bir de kutlama ve şenlik günü gibi görülen Pazar’a aynı şekilde sevgi besleyerek yetiştiler. Sebt günü orucunu ve Pazar günü şölen yapılmasını savunan, Roma’daki kiliseydi. Hatta, dördüncü yüzyılda yaşayan Papa Silvester, Yahudilere inat böyle yapmanın iyi olduğunu söylemişti.

“Hristiyanlarca her Pazar günü dirilişin şerefine neşeyle kutlanıyorsa, gömülmenin hatırlatıcısı Sebt günü de Yahudilerden nefret ederek hatırlanmalıdır.” (Papa Silvester, 4. yüzyıl)

Başka bir deyişle Hristiyanlara, Yahudilere karşı duydukları nefretin bir ifadesi – hatta onlara karşı dile getirilen bir lanetleme olarak, Sebt gününde oruç tutmaları söyleniyordu. Ancak bu hususi Sebt karşıtı strateji yalnızca kısmi başarı kazanabildi. İleri gelen kilise önderleri buna karşı çıktılar. 3. yüzyılda yaşayan bir piskopos olan Hippolitus, bunun büyük bir hata olduğunu düşünmüştü.

“Bugün dahi, bazı kişiler … Mesih’in hiç bahsetmediği Sebt günü orucunu emrederek, Mesih’in İncil’ine dahi leke sürmektedirler.”
(Romalı Hippolitus, M.S. 3. Yüzyıl)

Romalı kilise babalarının en etkili olanlarından Augustin’in bile, Sebt günü orucunu görmezlikten gelen kilise üyelerini savunduğuna dair bir söylenti vardır.

Roma’daki önderler sonuçta batı dünyasındaki Hristiyanlara Sebt günü orucunu kabul ettirmekte başarılı oldular. Ancak aynı şeyin Doğu’da da gerçekleştiği söylenemez. Ortodoks etkisinin en güçlü olduğu yerlerde doğu Hristiyanlığı buna karşı direndi, Sebt’le ilgili görüşleri de epey farklıydı. Sebt günü orucu Ortodokslar için bir anlam ifade etmez, zira Sebt günü iki büyük olayı belirten gündür: yaratılışın tamamlanması ve kurtarışın tamamlanması. Böylelikle, Sebt günü çifte kutlama günü olup, oruçla ve yasla ilişkilendirilemezdi.


Son Part

[ALKA]

Cok güzel olmus, ellerine saglik Rumpelstiltskin.

PC"m onarimdan geldigi gün hemen ana sayfaya alacagim sevgili Rumpelstiltskin, su an elim kolum bagli internet cafede...