Sevgili kardeşlerim
Semtimizde(İzmir -Şirinyer)
Bir gece önce tencereler tavalar Bucadaki destem toplantısına yürüdük.10 BİNLER COŞKU İÇİNDEYDİ.gÖRMELİYDİNİZ.
Bulunduğumuz mahallede hep Keskli bir kardeşimiz kitleleri coştururdu.
Bana dediki''Abi ben yarın yokum.Sen idare et''
Tamam dedim.
Abdullah Cömert öldürüldü Haberiyle bütün gün ağlamıştım.
Akşam kürsüye çıkacak ve anısına saygı duruşu düzenletecektim.
Bir konuşma hazırladım kafamda.
Çocuğun adını soyadını bir güzel ezberledim.
Akşam oldu tencere tava korna sesleri.
Eylem alanına herkesten önce ulaştım.
Bekledim .Alan dolunca, arkadaşlar diye seslendim herkes yaşıma istinaden sustu.
Tayyibin faşistleri bir yiğit kardeşimizi canice öldürdü dedim.
ANTAKYADA Abdullah dedim fakat soyadı aklımdan gidiverdi.
Tam beş dakka herkez soyadını hatırlamaya çalıştı.
Hatırladık cömerti ve saygı duruşunu yaptık.
Bir utandımki sormayın.
Çocuğa demişler ''Vatanı senmi kurtaracaksın?''
Oda ''Kurtaramazsam uğruna ölemezmiyim?''
Hem Abdullah cömert evladımız için ,hemde ona karşı vazifemi doğru yapamadığım için ağladım.Halada gözlerim dolu.
Yaşlı olmanın hiç sırasımıydı?
Tamda kavganın göbeğinde.
Olsun yine aralarındayım yine önlerinde.
Paylaşmak istedim...